‘Ach, wat lief!’ grinnikend zit ik op een bankje in het park te kijken naar de jonge verliefde stelletjes die zitten te picknicken in de zonneschijn. Sommige jongens hebben nog zo veel jeugdpuistjes, dat je je afvraagt wat het ernaast zittende meisje er in ziet. ‘Maarja’, mompel ik zachtjes, ‘Liefde maakt blind.’
‘Liefde maakt blind? Wie heeft die die onzin nou weer verteld?’ Verrast kijk ik op. Naast me op de bank zit een schaars geklede jongeling met een pijl en boog op zijn rug. ‘Man, je lijkt Cupido wel!’ grinnik ik. ‘Ik bén cupido’, antwoordt de jongeling, ‘maar je ontwijkt de vraag. Hoe kom je aan de onzin dat liefde blind maakt?’
‘Tss, kom nou ventje, dat weet toch iedereen! Je wordt verliefd, je vindt elkaar helemaal het einde en na een half jaar of een jaar, vraag je je wanhopig af wat je toch in vredesnaam in die man of vrouw gezien hebt. Maarja…. met een beetje pech ben je dan al getrouwd. Ik dacht dat vooral jíj dat patroon wel zou kennen!’
‘Ja, ik snap wat je bedoelt, maar je conclusie is verkeerd. Liefde maakt niet blind! Liefde doet het tegenovergestelde! Liefde laat je, door alle uiterlijke onzin heen kijken naar de pure mens die achter de kleding, achter de gewoontes en achter de angsten verstopt zit. Die pure mens is er eentje om hartstochtelijk verliefd op te worden! Weet je wel hoe prachtig jullie mensen in je kern zijn? En niet alleen die ene man of vrouw, maar álle mensen? Maar je moet tegenwoordig heel goed kijken om dat te zien. Verliefde mensen kunnen dat. Als je verliefd ben, dan zie je ‘de ware’ of ‘de waarheid’. Dat prachtige gevoel is geen onzin! Het is zoals het hoort te zijn. Als je niet verliefd bent, dán ben je blind.’