‘Oh, maar dan snap ik het!’ mompel ik wat beschaamd tegen mijn collega die ik net wat bot verteld had dat ze wel wat minder fouten mocht maken. ‘Mijn moeder is vorige week opgenomen in het ziekenhuis’ was haar reactie, ‘het gaat niet goed met haar’. Ik snapte opeens waar haar slordigheid van de afgelopen week vandaan kwam en voelde mijn frustratie wegvloeien. ‘Het was fijn geweest als je het me eerder verteld had’, gaf ik haar nog mee, ‘dan had ik er rekening mee kunnen houden en was ik niet zo streng tegen je geweest.’
‘Ego!’ mompelt een oudere collega terwijl ze achter ons langs loopt. ‘Hoezo ego?’ roep ik haar terug. ‘Omdat je haar jouw ego-probleem op laat lossen, lieverd,’ grinnikt ze, ‘Wat je net gedaan hebt is dat je vanuit je emotie-reactie een kwantumstap omhoog gemaakt hebt naar een deel van jou wat zonder emoties de situatie kan overzien. Noem het je IK. Maar eigenlijk heeft zij dat nu voor jou gedaan, met haar uitleg. Dat had je ook best zelf wel gekund!’
‘Hoe dan?’ vraag ik verwonderd. ‘Vertrouwen oefenen. Er gewoon op vertrouwen dat ze echt wel naar beste kunnen zal handelen. Zo ken je haar namelijk. Dat vertrouwen een eigenschap is die je kunt oefenen. Niemand maakt ooit fouten zonder reden! Probeer je te verwonderen, niet te veroordelen want dan wordt je een soort snauwende hond, maar je bent een Mens. Snap je? Gebruik andere niet om jouw ego-probleem op te lossen en je zult het nog ver schoppen!’
Ik kan mijn mond nog nét dichtklappen om niet uit te vallen dat ik ‘het nú al best ver geschopt heb als manager’. Gelukkig is het besef dat ik daarmee haar gelijk des te meer onderstreep er net op tijd. Ego…. Het is een lastig ding!