Tadaaaa! Met een groots gebaar springt de vechter in de ring. Na weken en weken van voorbereiding is hij klaar om het Grote Duel aan te gaan. Vorige week heeft hij zijn uitdager een paar minuten lang diep in de ogen gekeken. Het gaat moeilijk worden, dat weet hij. Zwaar zal het ook worden en hij zal er niet zonder blauwe plekken vandaan komen, maar hij gaat winnen! Dat weet hij zeker.
In de grote hal van het evenement zitten duizenden en duizenden mensen. Opeens bemerkt hij dat zijn grootse entree maar op een korte storm van enthousiasme kan rekenen. Daarna is het stil in de zaal. Erg stil. Sommige mensen zitten zelfs te huilen: ‘Acht, wat sneu voor die prachtige jongeman! Wat zielig dat hij nu deze strijd aan moet!’
‘Maar ik heb hier jaren lang voor getraind! Ik kan voor het eerst olympisch kampioen worden!’ roept de vechter de zaal in, ‘Ik wil juist laten zien wat ik kan!’ ‘Ach, ach, arme jongen’ mompelt de zaal.
Soms kom je mensen tegen, kinderen soms zelfs, die een onevenredig zwaar leven lijden. De reflex om diepe medelijden met ze te hebben is groot. Maar wat nou als we ze als helden gaan zien? Helden van 50 jaar, 16 jaar of soms zelfs nog maar net geboren. Helden die een leven aangaan, wat vele niet zouden durven. In beide gevallen verdienen ze onze steun, aandacht en waardering want zwaar is het zeker. Maar wat een verschil of de hele wereld je een zielig stakker vindt, of dat ze met duizenden kelen je staan aan te moedigen omdat ze diep onder de indruk zijn van je dapperheid, kracht en kunnen! Want dan voel je je gedragen door hun support. En hun waardering is zeer terecht: je doet iets heel dappers. Je bent geen zielige stakker, je bent een held!