Als je wordt geplaagd door grote emoties, dan kan het een zoektocht zijn hoe hiermee om te gaan. Volgens de Amerikaanse neuroanatomiste Jill Taylor duren de biochemische processen in ons brein die samenhangen met stressvolle emoties maar 90 seconden. Alleen door aan een vervelende gebeurtenis te blijven denken, wordt de emotie gevoed en duurt zij langer voort. Door te labelen wat je voelt – bijvoorbeeld: dit is verdriet, of boosheid – en de emotie te aanvaarden, zonder oordeel, en zonder er tegen te strijden, kan worden voorkomen dat je gedachtencirkel de emotie doet voortduren, aldus het onderzoek van Jill Taylor.
Dit onderzoek zet me aan het denken: de emotie wordt vanzelf weer kleiner, kan transformeren, als ze in vriendschap wordt aanvaard. Of zoals de dichter Rainer Maria Rilke het verwoorde:
Wellicht zijn alle draken in ons leven
Uiteindelijk prinsessen
Die er in angst en beven slechts naar haken
Ons eenmaal dapper en schoon te zien ontwaken.
Wellicht is alles wat er aan verschrikking leeft
In diepste wezen wel niets anders dan iets
Wat onze liefde nodig heeft.