Onlangs kon ik vanwege ziekte niet zo veel. In die periode begon het mij op te vallen wat een vrijheid het geeft om ‘niets te hoeven’ en hoeveel van dat ‘moeten’ we in feite onszelf opleggen.
Als je je nu en dan bewust afvraagt of je contact met jezelf hebt op dit moment, of dat je vooral in je hoofd leeft (takenlijstjes, je agenda enzovoorts), dan geeft dit ook de mogelijkheid om op tijd weer terug te keren naar wat er op een dieper niveau in je leeft, op lichamelijk en gevoelsniveau. Dit is niet altijd gemakkelijk, omdat je dan ook geconfronteerd kunt worden met wat je liever niet voelt, bijvoorbeeld onrust. Die onrust kan zijn ontstaan vanuit de idee dat je pas ‘goed’ bent als je veel voor elkaar krijgt, actief bent en als belangrijk gezien wordt. Maar als je een tijd bij de onrust kunt blijven, dan kan er een eigenwaarde ontstaan die niet te maken heeft met wat of hoeveel je doet, maar simpelweg met wie je bent.
Als je vanuit die onvoorwaardelijke eigenwaarde verder gaat, dan handel je niet meer om gevoelens van onwaardigheid op afstand te houden, maar om meer intrinsieke redenen, bijvoorbeeld omdat het je plezier geeft, of omdat het belangrijk voor jou of voor een ander is. Vanuit welke drijfveer wil je leven?