‘Edele grijsaard,’ sprak de jongeling, ‘Alle wijsgeren roepen mij op om op pad te gaan en mezelf te leren kennen. Om fouten te maken, het leven te leven en steeds meer van mezelf te snappen.’
‘Mooi, jongen’ sprak de oude. ‘Ja, maar vadertje! Het lukt me niet!’ riep de jongeling uit, ‘ik ken mezelf nog steeds niet. Ik snap van de helft niet waarom ik de dingen doe zoals ik doe!’
‘Ik denk, mijn jongen, dat je een stap vergeten bent. Je moet eerst leren vergeven. Je moet eerst de mildheid in jezelf ontwikkelen. Pas dan kun je op onderzoek uit.’
‘Maar ik bén mild! Ik veroordeel zelden een medemens!’
‘Dat geloof ik jongen. Maar hoe mild ben je naar jezelf? Je streven is om wijs en vroom te worden. Dat is een hoog streven! Zo wordt een mens niet geboren. Als je jezelf wilt leren kennen zul je in het diepst van je ziel vele, vele kwalijke eigenschappen tegenkomen. Er zijn veel kanten van jou die andere niet kennen en die je zelf ook tot op dat moment niet kende. Zodra je de eerste van die eigenschappen gelijk veroordeeld, zal de rest verborgen blijven. Wees mild. Omarm ze. Want je kunt het kwade slechts verlossen dóór het te omarmen. Afwijzen heeft geen zin. Eerst moet je met ze leven, pas daarna zullen ze transformeren.’
‘Dus ik moet accepteren dat ik in mijn diepste diepten niet altijd even aardig ben?’
‘Dat, en meer….. Maar slechts door het dal kom je bij de berg’