Iedereen wil het worden maar niemand wil het zijn. Hoe ouder je wordt, hoe vaker je lichaam iets mankeert. Net als een oude boom, die zijn hele leven trots en vol blad heeft gestaan, worden zijn takken aan het einde van zijn leven steeds kaler en zijn blaadjes vaal. Maar ieder voorjaar komen er toch weer frisse groene blaadjes uit zijn takken tevoorschijn, al zijn het er steeds minder.
Dat is het Leven wat door zijn aderen stroomt en ontegenzeggelijk doorzet, steeds weer vernieuwing brengend. Totdat ziekte de boom splijt, de wind hem omver blaast of de hand van een mens hem omzaagt. In al deze gevallen doet het de boom pijn. De ziekte doet pijn terwijl het Leven nog wil doorgroeien. De storm van het leven doet pijn die de boom omblaast, evenals de zaag.
Er is geen manier van afscheid nemen van de levensstroom, die geen pijn en verdriet brengt. Weglopen van de emotie helpt niet, het blijft in een hoekje stil zitten om er in een onverwacht ogenblik uit te springen. Door het verdriet en de pijn heen gaan helpt wel. En misschien brengt de dood wel een vernieuwing die we helemaal niet verwachten.