‘Ik ben 40 jaar, en niks waard!’ verzucht de man.
’40? Ik wilde dat ik nog zo jong was,’ grinnikt de oude vrouw tegenover hem, ‘maar hoezo ben je niks waard, jochie?’ ‘Ik wil iets bijdragen aan de wereld, maar dat lukt me niet. Ik heb als bakker gewerkt, om de mensen te kunnen voeden. Ik heb als bloemist gewerkt, om de mensen blij te maken. Ik ben zelfs schoonmaker geweest, om de mensen lekker te laten werken. Maar ik kon het allemaal niet echt goed en niemand werd blij van wat ik deed. Ik moest bij alles afhaken om er niet zelf aan onderdoor te gaan.’
‘En dan? Wat ging je doen om weer bij te tanken?’
‘Dan ging ik wandelen. Lange wandelingen, soms weken. En dan ontmoette ik mensen en luisterde ik naar hun verhalen. En ik vertelde soms over de dingen die ik meegemaakt had.’ ‘Tja,’ verzuchte de vrouw, ‘ik denk inderdaad dat je niks bij te dragen hebt in deze wereld, sorry joh. Niet als bakker, niet als schoonmaker en niet als bloemist. Het is zinloos om het te proberen, jochie. En weet je waarom? Omdat je geen schoonmaker bent. Je bent geen bloemist en al helemaal geen bakker. Je bent een ‘luisteraar’, en ‘wandelaar’ en een ‘verteller’. Dát is wat je bent. En wat je daar zelf ook van vind, dát is wat je moet doen om iets bij te dragen aan de wereld. Zoals een kind slechts iets bij kan dragen als hij écht kind is, een puber iets bijdraagt als hij pubert, zo draag ook jij iets bij aan deze wereld als je jezelf bent. Want dát is precies waar de wereld op wacht!’