Herken je dat? Een vriend of vriendin worstelt met een situatie, je geeft een goedbedoelde raad of je zienswijze hierop, maar het lijkt uiteindelijk toch niet te helpen.
Zelf heb ik dit regelmatig meegemaakt, omdat ik het vaak lastig vond (en soms ook nog vind) om een ander te zien ploeteren of lijden. Tijd dus voor een andere benadering, want dit werkte niet. Tegenwoordig probeer ik me telkens af te vragen: ‘wat vraagt de ander van me?’ Goede raad, een oplossing, of enkel iemand die betrokken is en luistert?
Die betrokkenheid leidt tot een verbinding. En in die verbinding kan een wonder gebeuren: de ander heeft de situatie al pratende van verschillende kanten bekeken en doorvoeld, en komt plotseling met een eigen antwoord, oplossing, of begint de situatie te aanvaarden. En het mooie is: je hoeft er niets voor te doen, je hoeft er alleen maar echt en oprecht te zijn. Onmisbaar is: het vertrouwen dat de ander in beginsel alle benodigde kracht en wijsheid in zich heeft om de lastige situatie een plek te (gaan) geven of te boven te komen.