‘Waar is jouw vertrouwen in god, jongeman!?’, gooit mijn 92 jarige buurvrouw mij fel voor de voeten. Het gebeurde een paar weken geleden, toen ik haar vanaf 1,5 meter afstand vertelde dat ik, natuurlijk, de komende tijd even geen koffie kwam drinken: ’ter bescherming van uzelf’. ‘Belachelijk!’ riep ze me toe: ‘Als ik met mijn rollator op straat kom, kan ik overreden worden, ik kan uitglijden over deze gladde stenen en mijn heup breken, ik kan natregenen en een longontsteking krijgen…. Wie ben jij om te denken te kunnen bepalen of en hoe ik dood ga? Dat is niet aan jou, jongeman!’ ‘Ja, maar… u mag niet dood gaan aan Corona!’ roep ik uit. ‘Zo zo… Dus jij bepaalt nu voor mij dat ik dood mag gaan door een auto ongeluk, door een val, door een longontsteking. Dat mag allemaal! Maar door Corona, dat vind de maatschappij opeens geen goede zaak! Lieverd, dat is niet aan hen, dat is niet aan jou! Dat is aan god, en daarna aan mij. En verder aan niemand anders.’ Of je nu wel of niet in god geloofd, maakt volgens mij niet uit. Mijn oude krasse buurvrouw had hier wel een punt: waar is ons vertrouwen gebleven? Zijn we bang om overreden te worden door een auto? Welnee. Is het een reëel risico? Ja zeker! Dus… moeten we nu massaal elkaar gaan omhelzen? Natuurlijk niet. Je loopt toch ook niet zonder te kijken een snelweg over? Maar heeft het meerwaarde om er bang voor te zijn? Nee… ik denk zelfs dat het averechts werkt. Wij leven, vol vertrouwen, al jaren in een wereld vol risico’s, maar we laten ons daardoor niet verlammen door angst. ‘Moed is overwonnen angst’. Ik wens je veel moed toe!
Je wekelijkse portie Transformatie