Hij was zeker op leeftijd, maar ‘oud’ kon je hem niet noemen. Toch kwam hij twee weken bij ons op de zorgboerderij. Om ‘rust te hebben’, zo zei hij zelf. Rust om eindelijk eens zijn boek te kunnen schrijven. Op een vrijdag kwam hij binnen. Een stapel van bijna anderhalve meter hoog aan verhuisdozen met aantekeningen sjouwde hij zijn kamer in. Hij had een fascinerend leven gehad en, bijzonder genoeg, altijd dagboeken bijgehouden. Nu hij goed en wel met pensioen was, kon dat eindelijk uitgewerkt gaan worden. Na twee weken ging hij weer naar huis. Er was veel werk verzet. Elk uur van de dag was hij bezig geweest met rubriceren van zijn aantekenen. Stapels papieren ontstonden, om het uur daarna weer te verdwijnen. Met het naderen van zijn pensioen was hij namelijk opeens op jonge leeftijd dement geworden en elk uur begon de wereld voor hem opnieuw. Twee weken lang heeft hij stapels papieren verplaatst, om daarna weer naar huis te gaan. Kort daarop overleed hij. Zijn veertig jaar lang verzamelde aantekeningen belande bij het oud papier. Deze man had veertig jaar lang een droom om een boek te schrijven, maar had het échte beginnen net te lang uitgesteld. Dat kwam ‘later wel’. Wat is jouw droom? En hoe lang ga jij die nog uitstellen?
Je wekelijkse portie Transformatie