Luisteren is een kunst die je moet leren. We horen de ander wel, maar luisteren zelden echt omdat we zo vol zijn van onze eigen ervaringen, conclusies en oplossingen. Echt luisteren is alleen mogelijk als je die loslaat en zo een ruimte tussen jou en de ander creëert. In die ruimte kan dan iets anders ontstaan dan verbaal pingpong. Dat doe je vooral via je hart. In die ruimte is ook een heel stuk meer vrijheid voor nieuwe ideeën en mogelijkheden. En als de ander die ruimte dan helemaal vult met zijn eigen verhalen?
In dat geval is het zeer interessant naar jezelf te luisteren waarom je dit storend vindt en is daar misschien voor jezelf ook nog iets te doen? Bijvoorbeeld op een goede manier afscheid te nemen?
Vraag: Luister ik werkelijk naar de ander?