Het hiernavolgende gedicht kreeg ik van Agnes Tijman op Smeijers, geschreven tijdens het ziekteproces van haar moeder (2008) en ik vond het mooi om met jullie te delen, want wie kent deze situatie nou niet in enigerlei vorm.
Rimpelingen
Zoals een steen rimpelingen nalaat in een rivier
Zo laat jij rimpelingen na in ons leven
Een rimpeling van liefde
Een rimpeling van warmte
Een rimpeling van wijsheid verankerd in mijn geest,
Een rimpeling van respect voor wat is en is geweest.
Een rimpeling van vrede
Onze erfenis:
Wat geld, wat goed
En eindeloos veel rimpelingen…
Dank je wel!
Vraag: Van wie kreeg jij de meeste (goede) rimpelingen in je leven?