Ik hoorde onlangs iemand zeggen: “Zodra ik iets moet, doe ik het niet”, waarop ik dacht: “Ik kan beter niet tegen hem zeggen dat je toch móet ademhalen.”
Ik heb gezien dat er drie fasen zijn in de ‘molen van het moeten’ die we allen wel kennen.
De eerste is als we van anderen (en van onszelf!) van alles moeten.
Op een gegeven moment gaat dit als een dwangbuis voelen en door het verzet daartegen krijgen we in fase 2 een houding van: ”Ik moet niets meer!” Maar dat is ook niet echt vrij en eigenlijk de houding van een recalcitrant kind.
Daarom hoop ik dat er daarna een doorgroeien komt naar een derde fase waarin je kunt aanvaarden, en vrij kiezen, dat je sommigen dingen inderdaad móet en dat je die dan ook bewust kunt accepteren en uitvoeren zonder de innerlijke weerstand-spanning van druk en tegenzin. En dat geeft innerlijke rust.
