Ik zat laatst naast een vriendin die het moeilijk had en daarover vertelde. Meestal heb ik vanuit mijn medemenselijkheid of vanuit mijn beroepsexpertise dan wel iets in te brengen maar deze keer was ik alleen maar aanwezig – present. Ik voelde de behoefte ook niet want alles werd al gezegd door haarzelf en de sfeer tussen ons.
Na afloop zei ze: “Dank je dat je niet met allerlei berichten kwam met wat ik wel of niet zou moeten doen. Dat hoor ik al zoveel en dat weet ik ook best wel maar ik wil op dit moment alleen even samen-heid”.
Dat briljantje neem ik verder mee in mijn leven: er zijn is al zoveel!
Het is iemand loslaten voor zijn eigen weg maar niet in de steek laten.
Iemand los laten voor Het Leven, maar vasthouden met liefde.
Vraag: Wie heeft er behoefte aan mijn ‘full presence’ zonder woorden?