Bij een discussie of een debat zie je bijna altijd de wens om te winnen van de ander – te scoren – je zin te krijgen. Bij een dialoog gaat dat anders. Hoe?
We hebben a.h.w. een schuif in ons tussen enerzijds 100 % praten – geven – pushen en 100 % luisteren – ontvangen – ondergáán aan de andere kant.
En je moet eens opletten, goed te zien bij bv bij politici, hoeveel mensen als ze een tegengestelde mening of wens tegen komen, praktisch alleen op ‘zenden’ staan en niet (ook) op ‘ontvangen’.
Hoe ze slechts wachten tot de ander even ademhaalt, zodat ze er tussen kunnen komen voor een nieuwe ronde ‘ schieten’.
Bij een dialoog gaat het er om dat je van te voren een houding bij jezelf installeert – dat je een afspraak met jezelf maakt vóór je het vraag en antwoord spel met de ander aangaat.
Je kunt niet tegelijkertijd luisteren en spreken. Je kunt wel de beslissing nemen om bv
– eerst eens te luisteren
– het verhaal van de ander eerst bij je binnen te laten komen en in je te laten werken
– je oordeel uit te stellen
– je gewenste resultaat los te laten
Je wilt openheid van de ander voor jouw standpunt, toch?
Maar wat je wilt hebben moet je eerst geven.
De vraag is dus mag de schuif ook in het midden staan?