Regel 1 van Het Leven is altijd: “Er is wat er is”.
En verdraaid, wat reageren we heftig op wat er is, vanuit onze aanname dat er iets anders zou moeten zijn dan er is.
Misschien is het wel één van de grootste onruststokers in ons: dat we niet willen dat de feiten de feiten zijn en dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Of dat de ander anders zou moeten doen dan hij doet.
De enige mens die harmonie kent is degene die geen harmonie najaagt.
De enige mens die gelukkig is, is degene die geen geluk nodig heeft om te leven.
Acceptatie geeft ons (eindelijk!) het leven dat we toch al leven.
Alleen nu uit eigen keuze in plaats van dat het ons overkomt
Is dat dan berusting? Nee, acceptatie is vaak hard werken.
Aandacht is het bindmiddel tussen wat er gebeurt en de acceptatie daarvan.
Aandacht is een magisch instrument, het instrument van de wil.
De vraag voor vandaag
Zou je vandaag eens aandacht kunnen hebben voor je geen-aandacht hebben?